Prawo cywilne (łac. ius civile), inaczej zwane prawem obywatelskim, to zespół norm prawnych regulujących stosunki majątkowe oraz związane z nimi stosunki niemajątkowe między równorzędnymi podmiotami, w przeciwieństwie do innych gałęzi prawa, w których już z założenia występuje element podporządkowania jednego podmiotu wobec innego podmiotu. Innymi słowy, prawo cywilne reguluje sprawy, z którymi ludzie mają do czynienia na co dzień w relacjach między sobą. Podmiotami prawa cywilnego są osoby fizyczne, ułomne osoby prawne i osoby prawne. Z prawa cywilnego wyłoniły się prawo rzeczowe, prawo zobowiązań, prawo spadkowe, prawo pracy, prawo handlowe oraz prawo rodzinne i opiekuńcze.
Obowiązujący w Polsce Kodeks cywilny ogłoszony w 1964 r. a następnie wielokrotnie nowelizowany mimo utrzymania zasady jedności prawa cywilnego wprowadza wiele odrębnych uregulowań w zakresie stosunków pomiędzy jednostkami gospodarki uspołecznionej. Po nowelizacji w 1990 r. i zniesieniu podziału na formy własności, Kodeks cywilny respektuje zasadę równego traktowania wszystkich podmiotów.
Kodeks jednak nie obejmuje prawa na dobrach niematerialnych, prawa rodzinnego, prawa handlowego, prawa wekslowego, prawa czekowego.
Ścigamy przypadki łamania prawa obywatela przez instytucje państwowe. Prawo jest dla obywatela, nie odwrotnie.
